اعتراض محمدعلی زم با واکنش های زیادی مواجه شده و مورد تحسین برخی قرار گرفته است. هدف این مقاله پرداختن به اعتراض وی نیست، بلکه انعکاس موضوع کناره گیری روحانیت در جمهوری اسلامی است. اهمیت موضوع از آنجا ناشی می شود که جمهوری اسلامی به نام اسلام عمل می کند و روحانیت پرچمدار اسلام محسوب می شود. البته روحانیون همیشه به خاطر اعتراض لباس هایشان را ترک نمی کردند. به عنوان مثال حسام الدین آشنا، محمدعلی هادی نجف آبادی، محمدعلی انصاری، غلامحسین کرباسچی و... از جمله روحانیونی هستند که به دلیل حضور در یک حکومت مناسب، لباس روحانیت را کنار گذاشته و با چهره ای متفاوت وارد عرصه سیاسی شده اند. اما بودند روحانیونی که به دلایل سیاسی و اعتراضی لباس روحانیت را درآوردند. این مقاله به برخی از افراد مشهور می پردازد. آیت الله علی گلزاده غفوری اولین روحانی بود که در نظام اسلامی لباس روحانیت را از تن بیرون کرد. وی در جلسه خبرگان قانون اساسی در مقابل آیت الله منتظری و بهشتی و هواداران ولایت فقیه قرار گرفت و همراه با آیت الله طالقانی به اصل ولایت فقیه رای منفی داد. او یکی از روحانیون نادر، وکیل و وکیل بلندپایه بود که علیه «قانون قصاص» دوست سابقش بهشتی سخن گفت. او اولین کسی بود که در میان روحانیون کتابی درباره اسلام و اعلامیه جهانی حقوق بشر نوشت. این کتاب در سال 1342 قبل از آشنایی بسیاری از روشنفکران ایرانی با موضوع حقوق بشر و اعلامیه جهانی حقوق بشر منتشر شد. پس از سرکوب خونین تظاهرات تهران در 30 خرداد 1360 از نمایندگی مجلس شورای اسلامی استعفا داد و در بهمن 1360 از مجلس شورای اسلامی برکنار شد. من معتقدم که دکتر گلزاده غفوری تا زمانی که نمایندگان حامی خمینی در مجلس او را کنار گذاشتند آگاهانه به مجلس نرفت. چون از صمیم قلب معتقد بود که «بی وفایی این عمل موذیانه اعتماد به خائنان (به عنوان خائن، امین خیانتکار کافی است»)، هرگز نخواسته بود «امانتدار» باشد و از همه چیز دوری می کرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر